ဖန္တြတြ
အသစ္ေရာက္လာၾကေသာ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားကို သက္ဆိုင္ရာဌာနမ်ားက ၾကိဳဆိုပြဲ လုပ္ၾကသည္။ထုိ႕ေနာက္ ေက်ာင္းေတာ္သူ ေက်ာင္းေတာ္သားၾကီးမ်ား ပီသေအာင္ မည္ကဲ့သို႕ စာႀကိဳးစားသင့္ေၾကာင္း မည္သည့္ စည္းမ်ဥ္းစညး္ကမ္းမ်ားကို လုိက္နာ ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း အၾကံျပဳခ်က္မ်ား ၾသ၀ါဒမ်ားေပးၾကပါသည္။
ထုိ႕ေန႕အခမ္းအနား၌ အၾကံျပဳရန္ ၾသ၀ါဒေပးရန္ သူ႕ အလွည့္က်လာေသာေၾကာင့္ စကားေျပာရာ စင္ျမင့္သို႕ သူတက္လာပါသည္။သူတက္လာပံုကိုၾကည့္ရင္းက ေ႐ွးဂရိေခတ္က ဆိုဖီဆရာၾကီးတစ္ဦးအေၾကာင္းကို အမွတ္ရေနပါသည္.
ထုိဆိုဖီဆရာႀကီးကို တစ္ဦးေသာသူက.....
`ဆရာႀကီးခင္ဗ်ား၊ ေလာကမွာ အခက္အခဲဆံုးပညာဟာ ဘာပါလဲ` ဟု ေမးသည္၊ ထိုအခါ ဆရာႀကီးက...
`မိမိကိုယ္မိမိ သိနားလည္ျခင္းျဖစ္သည္` ဟုေျဖသည္၊ ထုိအခါ ေမးသူက..
`ေလာကမွာ အလြယ္ဆံုးပညာကေတာ့ ဘယ္လုိပညာမ်ားပါလဲ` ဟု ထပ္ေမးေသာ အခါ ဆုိဖီဆရာၾကီးက..
`ေလာကမွာ အလြယ္ဆံုးပညာဆုိတာ ၾသ၀ါဒေပးျခင္းျဖစ္တယ္` ဟု ေျဖလုိက္သည္ ဟု ဆိုပါသည္။
ၾသ၀ါဒေပးရသည္မွာ လြယ္ကူသျဖင့္ ၾသ၀ါဒေတြ တစ္ေထြးတစ္ေပြ႕ေပးတက္ၾကသည္။ ၾသ၀ါဒေတြ ေပးေနေသာ္လည္း ၾသ၀ါဒေပးသူကိုယ္တုိင္က သူ႕ၾသ၀ါဒအတုိင္း မလုပ္သူမ်ိဳးျဖစ္ေနတတ္သည္။ၾသ၀ါဒခံယူသူကလည္းနား႐ွိ၍သာ ၾကားေနရသည္။ၾကားေသာ ၾသ၀ါဒအတုိင္း တကယ္လက္ေတြ႕လုပ္ႏိုင္သူ မဟုတ္ဘဲျဖစ္ေနတတ္သည္။
ယခု--သူလညး္ သူမလုပ္ႏုိင္သည့္ ၾသ၀ါဒေတြကို ေခၽြဦးမွာေပါ့၊ ၾသ၀ါဒေပးရတာဟာ အလြယ္ဆံုးပဲလုိ႕ ဆုိတယ္မဟုတ္လားဟူေသာ အေတြးျဖင့္ နေဘးမွ မိတ္ေဆြျဖစ္သူႏွင့္ ေရာက္တက္ရာရာ စကားေျပာဖုိ႕ အစ႐ွာေနမိပါသည္။ စကားစရ၍ စကားေျပာေတာ့ မည္အလုပ္၌ အာ႐ံုက သူ႕ထံေရာက္သြားသည္၊ သူ႕စကားကို စိတ္၀င္စားသလုိ ျဖစ္သြားသည္။
သူကၾသ၀ါဒမေခၽြမီ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတစ္ခုကို ဦးစြာေျပာပါသည္၊ မွတ္မိသမွ်မွာ ေအာက္ပါအတုိင္းျဖစ္ပါသည္
ျမန္မာမင္းေနျပည္ေတာ္၏ ေစ်းခ်ိဳဆိုင္တန္းသို႕ ႐ွမ္းလူမ်ိဳးအခ်ိဳ႕ ေစ်း၀ယ္ေရာက္လာၾကသည္။ ေစ်းထဲတြင္ လွည့္လည္ၾကည့္႐ွု၀ယ္ျခမ္းရင္းမွ အုန္းသီးဆုိင္တစ္ဆိုင္ သို႕ သူတုိ႕ေရာက္လာၾကသည္။သူတုိ႕ေတာင္ေပၚရပ္၌ အုန္းပင္မ႐ွိ၍ အုန္းသီးမ်ားကို ျမင္ေသာအခါ အထူးအဆန္းျဖစ္ေနၾကသည္။ သူတုိ႕က ဆိုင္႐ွင္ကို `ဘာသီးေခၚသလဲ` ဟုေမးၾကသည္။ဆုိင္႐ွင္က `အလံုးႀကီးႀကီး ဤ အသီးကို အုန္းသီးဟု ေခၚသည္။ ဤအုန္းသီးသည္ ဘုန္းထီးသခင္ ေ႐ႊနန္း႐ွင္ဘုရင္မင္းတရားတုိ႕ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာသံုးေဆာင္ စားေတာ္မူေသာ အသီးျဖစ္ပါသည္` ဟုေျပာသည္။ထုိအခါ ႐ွမ္းမ်ားက အလံုးၾကီးၾကီး အုန္းသီးစိမ္း တစ္လံုး ကို၀ယ္ယူ၍ ျပန္သြားၾကသည္။ အျပန္လမ္းခရီး၌ပင္ ႐ွမ္းတုိ႕ အုန္းသီးကို ခြဲ၍ စားၾကဖုိ႕ ျပင္ဆင္ၾကေလသည္။ သူတုိ႕က အုန္းသီးကို အျခားသစ္သီးမ်ားကဲ့သို႕ အျပင္ကအသားကိုစားရသည္ဟု ထင္မွတ္ လ်က္အုန္းသီးကို ေရေဆး၊ ထုိ႕ေနာက္အုန္းသီး၏အျပင္အခြံေမွးကို ဓားျဖင့္ ပါးပါးလွီးယူသည္၊ အတြင္းမွာ႐ွိသည့္ တကယ္စားရမည့္ အုန္းသီးကိုေတာ့ အေစ့ၾကီးဟုထင္လ်က္ လႊင့္ပစ္လုိက္ၾကသည္။ ထုိ႕ေနာက္ လွီးထားေသာ အုန္းခြဲ၏ အျပင္အေျမွးမ်ားကို ကိုက္၍ ၀ါး၍ စားၾကသည္။ အျပင္အေမွးကိုစားရေတာ့ ခ်ဥ္သလုိ ခ်ိဳသလုိ ငန္တန္န္ဖန္တြတြႏွင့္ အရသာညံ့ဖ်င္းသည္ကို ခံစားေနၾကသည္။စားရင္း စားရင္း အရသာည့ံဖ်င္း ည့ံဖ်င္းလာေသာေၾကာင့္ ႐ွမ္းတုိ႕က `အင္း မင္းသံုးဆုိလုိ႕သာစားရ ဖန္တြတြပါပဲ` ဟုညည္းညဴၾကေလသည္။
အထက္ပါအျဖစ္အပ်က္ကို ေျပာျပျပီးေနာက္သူက ေလသံကို ျမွင့္လ်က္-----
`ေမာင္တုိ႕မယ္တုိ႕ဟာ သူတုိ႕၀တ္သလုိ လုိက္၀တ္တယ္၊ သူတုိ႕ဖက္႐ွင္ေတြကို အတုသူတယ္၊ သူတုိ႕ဆုိသလုိ လုိက္ဆိုၾကတယ္၊ သူတုိ႕တီးသလုိ လုိက္တီးၾကတယ္၊ သူတုိ႕ေရးသလုိ လုိက္ေရးၾကတယ္၊ ဒီလုိလုပ္တာဟာေခတ္မီတယ္၊ေခတ္ဆန္တယ္လုိ႕လဲ ထင္ေနၾကတယ္၊ တျခားလုိက္တုတာေတြ၊ လိုက္လုပ္တာေတြလဲ အမ်ားၾကီးေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ အေမာင္တုိ႕ အမိတို႕ လုိက္မလုပ္တာေတြ လုိက္မတုတာေတြေတာ့ ႐ွိတယ္၊ ဘာေတြလဲဆုိေတာ့ သူတုိ႕တတ္တဲ့ အတက္ပညာေတြ ၊ သုေတသနလုပ္ပံုေတြ၊ သူတုိ႕သိတဲ့ နညး္ပညာေတြကို လုိက္မလုပ္တာဘဲ၊ လုိက္မတုတာဘဲ၊ သူတုိ႕ တီထြင္ဖန္တီးသလုိ လုိက္ျပီး တီထြင္ဖန္တီးမွု မျပဳတာဘဲ၊ ဒီေတာ့ခုနက ေျပာတဲ့ တကယ္စားသံုးရမယ့္ အုန္းသီးကိုေတာ့ လႊင့္ပစ္ျပီးအျပင္အေျမွးကို စားသူေတြလုိပဲ၊ ေမာင္တုိ႕ မယ္တုိ႕ သံုးေဆာင္ေနတာေတြဟာဖန္တြတြ မျဖစ္ပါေစနဲ႕လုိ႕ သတိေပးခ်င္ပါတယ္` ဟု ေျပာရင္းအဆံုးသတ္လုိက္ပါသည္။
လက္ခုပ္သံမ်ား ေပၚလာပါသည္။
ၾသ၀ါဒေပးအခမ္းအနား ျပီးဆံုးေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြကဖန္တြတြအရသာအေၾကာင္း ဆက္၍အေလးအနက္ ေဆြးေႏြးလ်က္႐ွပါသည္။
နႏၵသိန္းဇံ
ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္....
ေ၀လင္းေက်ာ္
No comments:
Post a Comment
ေက်းဇူးျပဳ၍ တစ္ခုခု ေျပာေပးသြားပါ...