ေလွ်ာက္
(၁)
အဲဒီညေနကေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္ ..
ဧရာ၀တီျမစ္နဒီရဲ႕ကမ္းေပၚက သစ္ပင္တန္းကို ျဖတ္သန္းတိုး၀င္လာတဲ့ ေလေျပထဲမွာ တမာနံ႕ေတြ သင္းပ်ံ႕လာတာကို သတိထားမိပါတယ္။ ျပီးေတာ့ .. သူေျပာတာကိုလဲ အမွတ္ရလာပါတယ္။ သူက ကဗ်ာပညာရွင္ဆိုေတာ့ ေျပာပံုက
`သူ ..
ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္´တဲ့။
ကိုယ္ေရာစိတ္ေရာ ႏြမ္းႏြမ္းေၾကေၾကနဲ႕
အကၽြမ္းမ၀င္တဲ့ ညေနရီမွာ
ေနေရာင္ကလဲ စိမ္းေနသလားလို႕ထင္ရတယ္
ေရွ႕ကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့
ျဖဴေရာ္ေရာ္လမ္းကေလး ..
ဘယ္ေကြ႕ရာက ညာကိုေကာက္နဲ႕
ေၾသာ္ .. ဘယ္ကိုမ်ား ေရာက္ပါလိမ့္ ၊ ေရာက္မွာပါလိမ့္ ..
လို႕ေတြးရင္းေတြးရင္း
မေရမရာ ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႕ သြားရမည့္ခရီးရဲ႕
မေသခ်ာတဲ့ ေ၀ဒနာကို ရင္မွာခံစားလာရတယ္တဲ့ ..
အဲဒီတုန္းကလဲ သူ႕ကိုေျပာဖူးပါတယ္
ဘယ္ေရာက္လဲသိေအာင္ .. ဆက္ေလွ်ာက္လို႕
ဆက္ေလွ်ာက္လိုက္ၾကည့္လိုက္ပါလား …လို႕ ။´
ဧရာ၀တီရဲ႕ေသာင္စပ္ကို ဆင္းေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္ ..
ကုိယ့္ကိုအျမဲလိုလို စီးလိုက္ေနတယ္လို႕ထင္ရတဲ့ ဖိနပ္ကို ခၽြတ္ကိုင္ရင္း လိွဳင္းေတြျပန္လွည့္ဆင္းသြားတဲ့ သဲေသာင္စပ္အတိုင္း ေလွ်ာက္တယ္။ နင္းေလွ်ာက္မိတဲ့ သဲကေလးေတြဟာ ႏူးညံ့ပါတယ္။ ညက္ေညာပါတယ္။ ျပန္တက္လာတဲ့ လိွဳင္းကေလးေတြနဲ႕ ေျခအခ်နဲ႕ ထိေတြ႕ေတာ့လဲ ေအးျမပါတယ္။
လိွဳင္းကေလးေတြလာျပီး
ခတ္ေပမယ့္ သဲေသာင္ယံဟာ ဘာမွျဖစ္ေပၚပံုမေပၚပါဘူး။ လိွဳင္းကေလးေတြ
လာခတ္တာကသိမ္ေမြ႕ေနလို႕ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ . သိတယ္ဟုတ္။
ဘ၀ခရီးတစ္ေနရာရာမွာ ရင္ထဲမွာ သမုဒယလိွဳင္းကေလးေတြ ထိခတ္လာျပီဆိုရင္
အဲဒီသမုဒယလိွဳင္းကေလးေတြက ႏုႏုလွလွ ၊ ယုယုယယရွိတယ္လို႕ ထင္ရေပမယ့္
ဘ၀တစ္ခုလံုး ျပိဳဆင္းေၾကမြသြားႏုိင္တယ္´ဆိုတဲ့ သူ႕စကားကို အမွတ္ရျပန္ပါတယ္။
သူ႕ကိုခတ္တဲ့လိွဳင္းက သမုဒယလိွဳင္း။
တျခားသူေတြကို
ခတ္တဲ့လိွဳင္းေတြကေတာ့ အလိုေလာဘလွိဳင္းေတြ ၊ ေဒါသအာဃာတလိွဳင္းေတြနဲ႕
အမ်ိဳးအမည္ျခားနားတဲ့ လိွဳင္းေတြ …အထိအခတ္ျပင္းတဲ့
လိွဳင္းမ်ိဳးေတြျဖစ္မွာေပါ့။ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့။
(၂)
ေလွ်ာက္ရင္း ေလွ်ာက္ရင္း ေနာက္ကို အမွတ္မထင္လွည့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။
`ထိတ္´ခနဲျဖစ္သြားတယ္။
ရင္ထဲမွာ လိွဳင္းေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္ေနသလို ခံစားလိုက္ရတာေတာ့
အမွန္ပဲ။`ေလွ်ာက္နင္းခဲ့တဲ့ ငါ့ေျခရာေတြ တစ္ခုမွ မရွိေတာ့ပါလား။
ေလွ်ာက္ခဲ့တာအေ၀းၾကီး …အေ၀းၾကီး ေလွ်ာက္လာခဲ့တာ´ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕
`ေလွ်ာက္ခဲ့မိတဲ့ ငါ့ဘ၀ခရီးက အေ၀းၾကီး ၊ ဒီဘ၀ခရီးရွည္ၾကီးထဲမွာ ငါ့အတြက္
အမွတ္ထင္ထင္မည္မည္ရရဆိုလို႕ ဘာမွလဲမရွိပါလား´ဆုတဲ့ အေတြးေတြ
ေပါင္းဆံုလိုက္လို႕ အထိတ္တလန္႕ျဖစ္သြားခဲ့တာ။ ရင္ထဲမွာ လိွဳင္းေတြခတ္ေနသလို
ခံစားလိုက္ရတာ .. ဟုတ္ပါတယ္။ ျပန္လွည့္ျပီး တက္လာတဲ့ ေရလိွဳင္းေတြက ….
ေလွ်ာက္နင္းခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ေျခရာေတြကို
ေပ်ာက္ေပ်ာက္ကုန္ေအာင္ဖ်က္ဖ်က္သြားခဲ့ၾကတာကိုး။
ဒါေပမယ့္
….. ေျခရာေတြပ်က္သြား ၊ ေပ်ာက္သြားေပမယ့္ ေလွ်ာက္တဲ့အထိေတာ့ ေရာက္တာပဲ။
ေလွ်ာက္ရင္ေတာ့ ေလွ်ာက္ႏိုင္သေလာက္ ေရာက္တာပါပဲ။ ဖိနပ္က အခုမွကိုယ့္ကို
တကယ္ခိုစီးျပီး ပါလာတာကိုလည္း သတိထားမိတယ္။
ဒီတစ္ခါေတာ့
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုျပန္ျပီးေျပာရတယ္။ ေျခရာမထင္ခဲ့တာေတြကို ျပန္ၾကည့္ျပီး
လြမ္းေမာရင္း ရပ္မေနနဲ႕။ ေတြေ၀မေနနဲ႕။ ေလွ်ာက္ရမည့္ေနရာဆီကို `ေလွ်ာက္ ..
ဆက္ေလွ်ာက္´လို႕။ ေရွ႕ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေစြေစာင္းေနတဲ့ ေနျခည္မွာ
ေရႊရည္၀င္းေနတဲ့ ျမသလြန္ေစတီကို ျမစ္ကမ္းေပၚမွာ ႏွစ္လိုဖြယ္ရာ
ဖူးေတြ႕ေနရတာကို အမွတ္ရပါတယ္။
နႏၵာသိန္းဇံ
ခင္မင္ေလးစားလ်က္..
No comments:
Post a Comment
ေက်းဇူးျပဳ၍ တစ္ခုခု ေျပာေပးသြားပါ...